Wanted: Leuke buren

Mijn allereerste baan was bij het Centraal Orgaan Leeuwarden, een instelling voor opbouwwerk. We deden er aan emancipatie van minder redzame bewoners via stadsvernieuwing en onderwijsstimulering. Leukere sfeer en collega’s heb ik later niet weer getroffen, misschien hangt die perceptie ook samen met de romantiek en bevlogenheid van mijn allereerste professionele stappen in de samenleving.
We overleefden met marsen en snickers want gunden ons geen tijd voor echte maaltijden, onze roeping riep dag en nacht. Op vrijdagmiddagen ging de koelkast van Centraal open en gingen we erna vaak met een cluppie nog ongebondenen, de vaders (collegiale moeders komen niet voor in mijn geheugen) moesten naar het gezinsleven, pizza eten en natuurlijk boomden we over hoe het verder moest met de wereld, de regering, de onrechtvaardigheid etc.

Een van de leukste collega’s, later transformeerde hij tot fysiotherapeut, opperde op enig moment een luminieus idee: We zouden een straat opkopen en daar met alleen vrienden en leuke mensen gaan wonen. Zo creerden we onze eigen gemeenschap met behoud van individualiteit.
Het bleef bij een droom zoals veel barricaderomantiek. Gedurende al die jaren erna, toch zeker 25, popt echter dat idee bij tijd en wijle op en zo ook vandaag…
De aanleiding is het nieuwe Te-Koop-bord, 2 huizen verderop. Tja je kon erop wachten, een kleine boreling was daar en…het huis werd ongeschikt bevonden. Een gazon met wipkip, tuimelrek en andere piepertjes en vooral minder trappen in het huis, lonken voor haar ouders.

Het derde bord op rij aan mijn linker flank… Dus ben je leuk…kom, wordt mijn buren en we realiseren een ideaal!