Meisjes van de rekening

Het was voor de meeste Nederlanders een ver van mijn bed show. De tweede wereldoorlog zat meer vooraan. Dus de jonge mannen die naar die verre oorlog werden gestuurd om de overzeese delen te verdedigen maakten in den vreemde vreselijks mee. Onbeschrijfelijke ervaringen die eenmaal weer thuis in Nederland niet gedeeld konden worden. De geheimen over moorden, verkrachtingen, mishandeling deden hun verwoestende werk in de soldaten zelf en in hun gezinnen. Moord geeft een litteken op de ziel en in dit leven een onuitwisbare schaduw zo leerde ik van Bert Hellinger.

Meisjes van de rekening

In mijn praktijk ken ik momenteel 2 vrouwen die het kind van die rekening werden. Het duurt op de eerste plaats heel lang eer iemand voor haar gevoel uit de school klapt, want disloyaliteit bevuilt het nest, dat is een ongeschreven regel die diep in elke cel zit verankerd.

Vaak wordt moeder als schuldige ervaren, zij was niet bij machte om haar dochter te beschermen. In die tijd waren vrouwen zelden een gelijkwaardige partner, en niet in staat om hun echtgenoot tot de orde te roepen. Welke orde? De mannen waren van god los in Indië en konden eenmaal terug hun kerfstok niet vergeten. Een vader ging door in dat zwarte spoor en misbruikte zijn dochter en sloeg zijn zonen, haar broers. Moeder keek de andere kant uit.

Mijn cliënte had vorige jaar een tafelopstelling gedaan bij mij. Voor haar was dat de eerste keer dat zij haar verkrachtingen besprak en verbeeld zag en haar vader als verkrachter, hoewel we toen die benamingen er nog niet aan gaven. Vaak zijn we zo gewend aan ons eigen trauma, dat we onze situatie als normaal zijn gaan beschouwen. We zien het leed van een ander eerder als een grote misstand dan dat we dat van onszelf kunnen erkennen. De eigen waarheid onder ogen zien vraagt tijd waarin rijping en moed elkaar steunen totdat alles gezien kan worden. Dat maakt ook dat veel mensen voor hun gevoel meer leren als representant dan via een eigen opstelling. Toch is dat wezenlijk anders.

Tranen van oud gestold verdriet

De tranen van pijn over het misbruik en de bezoedeling van haar puurheid en haar vrouwelijkheid kwamen pas na de familieopstelling met representanten, die zij onlangs bij mij deed. Ze zag haar leven verbeeld, de koude afstandelijke blik van vader, wiens ziel op het front bij de kameraden was gebleven. Hij kon zijn schuld en verantwoordelijkheid niet nemen. Koud naar de vrouwen, zijn echtgenoot en dochter in zijn gezin, hard naar zijn zonen; een afwezige kille man die met harde hand regeerde en nam wat hem kortstondig plezier en vergetelheid bracht. 

Schuld aan moord

Eerder was de andere vrouw wiens vader ook in Indië had gevochten geweest voor een opstelling. Zij kwam met een vraag over haar moeder maar de vader schoof in de opstelling hiervoor. Schuld aan moord dient eerst plek te krijgen in het familiesysteem eer er aan ander trauma gewerkt kan worden. 

Bijzonder hoe we als mensheid en samenleving als eerste vaak bij onze moeder schuld ervaren. We verwachten van haar vanaf de baarmoeder onvoorwaardelijke bescherming voor het kwetsbare kind. De taak van de vader is de moeder te beschermen zodat zij deze rol kan uitvoeren. 

Het is voor de overlevingskans van een kind niet te doen om beide ouders af te wijzen,  beide vrouwen kozen daarom om hun vader als held te nemen. De klus om hem reëel te kunnen zien, van zijn voetstuk af, gaat hand in hand met de weg terug naar moeder. Een reis die beurtelings door ego en ziel wordt geleid, steeds dieper in haarzelf totdat er vrede komt en haar vrouwelijkheid terug gevonden heeft.

Bevrijding

Mijn cliënte vertelde me enkele weken na de opstelling over de impact die de opstelling op haar had gehad en heeft. Haar lijf verandert, haar buik, maag en hartstreek voelt ruim en bevrijd. En in bed in haar eigen veilige nest mogen nu tranen stromen.  Wat jou raakt krijgt nog meer zeggenschap, als anderen hier getuigen van zijn. Of zoals Joost Sliphorst zo mooi verwoord