De ziel spreekt

De ziel die biecht

Citaat van Stijn Fens in Trouw van 18 mei jl: “Je kunt veel over de rooms-katholieke kerk zeggen, maar de biecht is een geniale uitvinding. Het pakt zoiets ondefinieerbaars als het kwaad bij de kladden en geleidt het langs de weg van de penitentie naar de papierversnipperaar. En het echte leven gaat door. De biecht is een van de zeven sacramenten en bijbels gefundeerd. Op de dag van zijn verrijzenis zegt Jezus tegen de apostelen: ‘Als jullie iemand zijn zonden vergeven, dan zijn ze ook vergeven; als jullie ze niet vergeven, dan blijven ze behouden.’ Ja en dan krijgt het toch iets dreigends.

Jezus als poldermodel

Dit is niet de Jezus van het poldermodel. Toch is de biecht een bewijs van de soepele relatie die een katholiek met het echte leven heeft. Het leven is buigbaar, onbreekbaar, en schiet je tekort naar God en medemens, dan valt daar hier op aarde tijdens dit leven nog wat aan te doen. Dit in tegenstelling tot onze reformatorische broeders en zusters. Hun zondige leven zal nooit een soepele lijn worden, maar altijd een kartelrand houden. Wat je ook doet, je schiet altijd tekort en dan wacht ook nog het strenge oordeel van de Allerhoogste. Overgeleverd aan Genade. Hier op aarde valt niets te regelen”.
Ik smul van het beeld van Jezus als poldermodel

De geest in de fles?

Steeds meer kom ik erachter dat het zo nuttig is om datgene uit te spreken wat je op je lever hebt. Zodat het bestaansrecht krijgt en een groter waarheidsgehalte. De ziel woont in je hart en de geest zit niet in de fles als het goed is, maar zetelt in je lever. Je hart luchten en je lever schonen gaat hand in hand met je hart en ziel vrij maken. Je kan het niet meer onder het kleedje stoppen en vertrouwt het toe aan het collectieve geweten waarna de energie in een nieuwe orde gemakkelijker binnen handbereik ligt.

Hillie Schotanus