Blonde Surinaamse op de brug

Surinaamse

‘Stom wijf’ beet de jongeman in de auto mij toe toen ik met mijn fiets niet fluks aan de kant ging. Ik draaide me om, ging staan en gaf weerwoord. Hij maakte witheet aanstalten om naar buiten te stappen. Agressie op de A-brug hartje Groningen temidden van de kerstmarkt waar het bruisende gezelligheid gaf. De verkeersregelaar voorkwam verder noodweer en sprong manmoedig er tussen, liet het heethoofd door rijden.“je leek een krachtige Surinaamse moeder, zo sterk en vol overwicht’ zei  de vriendin vandaag, toen we het rare incident nog eens beschouwden. De jonge kerel leek onder invloed en had een kleurtje zei mijn vriendin. Dat alles had ik in het moment niet opgemerkt en niet bewust meegenomen in mijn optreden. 

Freeze, flight of fight

Ik vertelde haar dat ik ijzig kalm ben in crisissituaties, geen ‘freeze, flight or fight’ in mij. Dat laatste wel van oorsprong maar inmiddels gecultiveerd. Ik ga wel staan en heb repliek want op zo’n moment ben ik voor de duvel niet bang. Zo heb ik mijn blauw aangelopen peuterdochter ooit een Rang snoepje uit de keel geklauwd, zeer tegen mijn EHBO-diploma in, want het geleerde werkte niet. Heb ik een vriendin en mijzelf onlangs op een bootje met platbodem op stormachtig Snekermeer geloodst naar veilig water en word ik door veel mensen steevast uitgekozen bij spannende aangelegenheden als veilig baken. Even was ik de Surinaamse moeder die haar zoon een halt toe riep.

Kinderen zijn altijd loyaal

Het werd mij met de paplepel ingegoten. Mijn ouders waren geen durfals en ik was oudste dochter. Ik heb menig heet kooltje uit het vuur gehaald voor het gezin en voor mijn broertjes met woord en daad straatruzies beklonken. Het kost wat jaren eer ik mijn eigen overschreeuwde angsten onder ogen kon zien en de ‘flinkerd met grootspraak’ in mij  nuance kon geven. Kinderen helpen vanuit overlevingsdrang het systeem daar waar het het zwakste is. Altijd. Zij blijven in die loyale rol, en onderdrukken daarmee emoties, delen van zichzelf, totdat zij zich er bewust van worden. Die ongeziene delen van hen roepen steeds harder en laten zich steeds duidelijker horen door angsten, psychische stoornissen, leerproblemen, burnout etc. Hun overlevingsmechanisme dat in dienst was voor het behoud van de familie , wordt een echte kracht als op de breuklijnen van de kwetsuren een pleister komt van goudstof. Dan verdiept een mens zich en kan tot werkelijke bestemming komen. Maar eerst die weerstand, die afschuwelijke weerstand van het ego kunnen managen. ‘Ja maar het doet zo zeer en ik heb al honderd keer dit of dat gedaan’.

Ontgin waar niemand vruchtbaarheid vermoedt

Het slechte nieuws is dat de pijn nooit overgaat, je angst en je boos poppen altijd op. Het zijn functionele emoties bij gevaar, maar dat is er gelukkig meestal niet. Ze geven het signaal af aan je volwassen zelf dat je iets moet doen dat niet aangeboren is en dat voelt als niet goed. veel mensen verwarren dat met hun intuïtie. Het goede nieuws is dat je er mee kunt leren omgaan en dat de beloning groots is.  Ontgin waar niemand vruchtbaarheid vermoedt, elke woestijn heeft zijn wel. Je moet weer voor je gevoel langs het ravijn gaan en de afgrond aanschouwen en moed te verzamelen om met al je kwetsuren in je hart, jouw wijze stap te maken die het verschil maakt. Met elke keer weer de grote beloning van het leven: Daar ligt werkelijk je geluk naar wie je ten diepste in alle authenticiteit bent. Liefde en geluk wachten je als zoete bekroning van je volwassen zelf. Om met de woorden van May West te spreken: “Nobody said it would be easy, I only say it would be worth it’.

Ontgin waar niemand vruchtbaarheid vermoedt