Weerstand als schat

Het schatje vangen

Met weerstand doolde ik gisteren door Saint-Malo, ik raakte fors van de weg af. Ken je het beruchte trio woede, angst en weerstand? Gebaande wegen dat is niks voor mij zo weet ik inmiddels, toch voel ik altijd eerst weerstand. Waarom gaat het niet zoals ik dacht? Kunnen ze daarboven niet es wat meewerken? Gedesoriënteerd kwam ik deze schoen, dit rode mini-formaatje tegen. Ráák, raak in mijn hart. Ik stopte en wilde mijn vertedering vastleggen. Stond op mijn tenen en hield mijn iPhone omhoog in een schuine hoek, om het schatje te vangen. Het stond daar in een nisje achter de tralies van een zijraampje met bijkleurende dieprode kozijnen van het mooie kerkje. Dat het een godshuis was, bleek pas toen ik de hoek om liep, later. En nog veel later schoot ik in de lach om mijzelf, ik had toch ook  dat schoentje wat leuker neer kunnen zetten voor de foto. Maar nee besloot ik, het was geen seconde bij me opgekomen om dat heilige tafereel te schenden met manipulatie. Hoe zou ik het beter weten dan wat het leven me aanreikt? Tevreden liep ik verder en nu met navigatie, straigh away naar het strand waar de hoge golven van de branding mij wachtten.

Weerstand geeft glans

Toegegeven, ik had weerstand, fors zelfs en de eerste dagen van mijn vakantie, was deze er nog steeds. Alleen op vakantie, waarom? Ik hou immers van sámen ontdekken, lachen en gezelligheid. ‘Ik ga toch niet in mijn uppie vakantie vieren?’ Het was niet mijn eigen keus, er was mij een huizenruil gevraagd door Fransen die graag in mijn huis wilden bivakkeren, om hun studerende dochter te kunnen ontmoeten. Na wikken en wegen kon ik het zien als een hemels seintje, een cadeau om naar het prachtige Saint Malo in Bretagne te gaan. De azuur-groene kleuren, de rotspartijen en het grandioze licht…. Ik, zeeminnares pur sang, die eens wat verder dan Vlieland trok voor een andere zee. Ik zou nog wel zien wie ik aan mijn zijde mee kreeg. Er waren diverse liefhebbers, maar één voor één werd er uiteindelijk gepast. Hadden de Franzosen niet patent op mijn huis gevraagd, had ik mij de beker wellicht ook laten passeren. Ik kon niet terug en zo kwam het dat ik voor het eerst van mijn leven geheel ‘seul en vacances’ ging.

Eb en vloed

Na enkele dagen ontstond er een ritme dat mij paste. Al op de eerste dag van aankomst zag ik ergens een aankondiging van Qi Gong in een nabijgelegen park. Elke namiddag van 5 tot 6 sloot ik me aan. Wat een heerlijk gebeuren, zachtheid door mijn lijf, de helende vertraging van de bewegingen louteren. En nog wel door een man, een leukerd! Dat Fransen geen woord Engels kunnen en ik niet verder kom dan passief Frans, mocht de pret niet drukken. Dit zielswerk wordt verstaan.  Een ander regiem dat ik gedurende de dagen hier volg is dat van eb en vloed. Ik wil elke dag in zee en het allerliefst als het tij opkomt. Dus daar pas ik mijn doen en laten op aan, c’est simple. Om deze ankers van mijn dag heen, wandel ik en banjer her en der, soms met een voorgestanste route en zoals met het schoentje, daar waar het pad roept.

Er is geen dal

Het doet me goed. De inzichten vallen binnen. Ik weet nu veel antwoorden op mijn waaroms. De tekenen verstaan. Wat vraagt het me veel tijd om voorbij mijn ego, dat mij triggert met oordeel over succes en falen, naar de parel in de oester te kunnen gaan. Telkens dieper mijn leven met schaduw en licht lief te hebben, op enig moment wordt duidelijk dat er geen pieken en dalen zijn, zoals de wijsgeer Osho verkondigde. Dat op het moment je geniet van het dal, er geen dal blijkt te zijn. Voorbij de weerstand krijgt de ziel vrij spel en struikel je over parels op je pad. Ook Rainer Maria Rilke’s gedicht raakt deze wijsheid:

Ongestoorde ontwikkeling

Men moet geduld hebben
met het onopgeloste in het hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben,
als ontoegankelijke ruimtes,
als boeken, geschreven in volkomen onbekende taal.

Wanneer men die vragen leeft,
leeft men misschien geleidelijk,
zonder het te merken,
op een ongewone dag
binnen in het antwoord.

Het schoentje, waar raakt het me?

Ik heb een paar keer over schoenen gedroomd, in de tijd dat ik ook de naam van mijn bedrijf Theater van de Ziel droomde, nu 10 jaar geleden. De strekking was dat ik geheel overnieuw mijn leven mocht beginnen en er geheel zelf de eigen kleuring aan had te geven. Los van conventies en wat de wereld wil, geheel mijn eigen fluisteringen volgend en leren verstaan. Een klus voor iemand die graag betekenis heeft voor anderen, zoals zo veel vrouwen eigen is. Van hele grootse ideeën over wereld verbetering, mijn beroepskeuze als opbouwerker was er op gestoeld, naar mijzelf en mijn krachten en dat goed genoeg leren vinden. En vanuit dat vinden dieper gaan, mijn ziel de leiding geven en daar helemaal happy bij zijn. De klus die geklaard moest worden raakt dat kleine schoentje. De wonden uit de jeugd zijn soms zo groot en gaan nooit voorbij. Als je de weg naar binnen gaat, herken je je maskers en je valkuilen steeds sneller en mijn naald naar evenwicht komt steeds makkelijker naar het midden. Het omarmen van die wonden, ze aanvaarden, de verantwoordelijkheid nemen voor die levenslessen en dit leven dat zijn megastappen. Dat is persoonlijk leiderschap nemen. Dit kleine rode schoentje bracht mij bij  waardering voor mijn leven, voor het wit en het zwart ervan. Voor de vele emoties die ik beleef, en het kunnen zien als de ziel die zich laat horen.

En route

Weerstand, zie het als een belangrijke wegwijzer naar je diepste zelf. Net zoals woede er eentje is die je vraagt om je grenzen helder te kennen en angst ervoor zorgt dat je je veiligheid respecteert. Alle emoties zijn er vóór je en hebben betekenis. Wijs ze niet de deur maar heet ze welkom, het is allemaal ‘jou’ dat geleefd wil worden, gezien en gehoord. Het is goed dat ik mijn pad loop en dat het niet gaat zoals mijn mind wil,  het levensavontuur wordt zo een grote schatgraverij. Het is fijn dat ik mijn grenzen ken en ze in compassie voor anderen neerzet. Mezelf niet meer wegcijfer zoals ik in de basis geleerd heb als vadersdochter. Het is fijn dat ik volop in het leven sta en verantwoordelijkheid neem, ter ere van mijzelf en ter ere van mijn moeder die dat voluit leven niet dorst. Ter ere van mijn nageslacht, want wat ik oplos maakt hen vrij. Ik zie ook de parel voor mij om geen concessies meer te doen aan een baas of organisatie, hoe makkelijk het ook is om elke maand een vast salaris binnen te krijgen en hoe lastig soms ook om zelf de vorm te verzinnen. Dat ik mijn eigen zielspad ga, onafhankelijk en vrij, dat is voor mij wezenlijk. Die weg had ik met mijn hoofd nooit zelf kunnen verzinnen. En route voor een nieuwe branding!

Saint-Malo

22 juli 2017

Stijn