Depressie vraagt inzicht, overgave en discipline
Depressie en discipline
In de derde bijeenkomst van de leergang Persoonlijk Leiderschap is er ritme gevonden. We kunnen zakken in vertrouwen en het klimaat voor leren is optimaal. Hij kwam binnen en maakte me deelgenoot dat het niet zo goed met hem ging. Zijn depressie speelde op en zijn negatieve gedachten beheersten hem. Deze jongeman was vastbesloten om het anders te doen en had zich daarom aangemeld voor de leergang. Ik vertelde hem dat de nieuwe inzichten die hij had gekregen, tijd nodig hebben om plek te vinden in zijn systeem. Het vraagt discipline om je oude patroon af te leren, in de meeste gevallen wil ons denken de regie houden. En al die gedachten kunnen je behoorlijk van de wijs brengen, angst en paniek ten gevolge. Ik vertelde hem dat hij zijn gedachten telkens weer voorbij kon laten gaan, met geduld voor zijn eigen (af)leren. Zodat hij in zijn lijf kon komen en daar de rust en weldaad van kon ervaren.
Hoe ontstaan depressies
Volgens Bert Hellinger ontstaan depressies meestal als een van beide ouders buitengesloten is. Als deze ouder geen plek heeft in de familie, neemt het kind vaak de zorg voor deze ouder op zich in plaats van dat de ouder voor het kind zorgt. De ouder heeft zo geen werkzame kracht in het hart van het kind. Depressie is altijd een gevoel van leegte en niet van verdriet. Het is leegte, de lege plek die niet is opgevuld. Genezing is mogelijk door alsnog de leegte te vullen met de gemiste ouder.
Aanwezig zijn, je anker vinden op aarde
We werkten die middag met de 5 kindconclusies, elk staat voor een overlevingsmechanisme dat een kind zich eigen maakt. Als we daar ons bewust van worden, kunnen we helen en op een volwassen manier antwoord bieden aan hetgeen het leven vraagt. Kunnen we ook de parel van dit masker oppoetsen, de kwaliteit die dan zichtbaar kan worden. Onze moedige man is een getalenteerde creatieve geest die onorthodoxe oplossingen verzint. Het lijntje dat hij heeft met boven is zeer direct, hij klimt makkelijk uit zijn dak en verdwijnt uit zijn lijf. Een grootse wereld is dan ter beschikking. Tegelijkertijd vraagt het leven hier op aarde van ons om aanwezigheid, mens zijn te midden van andere mensen. Dat laatste is voor hem geen vanzelfsprekendheid. Ik zocht naar een manier waarop dat makkelijker zou kunnen gaan voor hem. En weet hebbende van mijn eigen weg op dit stuk, waarin ik eens mijn krakkemikkige eigen bedachte zonnegroet aan mijn leraar liet zien, vroeg ik of er voor hem een gebaar is dat hem goed doet. Hij dacht na en vertelde mij met enige terughoudendheid over zijn vingertippen. Hij dacht dat het een wat nerveuze tic was. En ik was blij, dankbaar voor het leven dat hem had weten te vinden. Ik herkende de mudra en koppelde het aan de mantra Sa-ta-na-ma en leerde hem dit als anker toe te passen. Als anker voor zijn leven op aarde in het hier en het nu.
