Aquarel en lanterfanteren

Aquarelleren en de kunst van het lanterfanteren. Menigmaal verzuchtte ik dat ik tijd genoeg had voor wel 10 levens. Gebeurtenissen en vervolg op mijn acties en initiatieven duurden me te lang en ik verveelde mij. Ik vergeleek het daarom met het leven van een aquarelschilder. Heb je wel eens geaquarelleerd?  Je bespant meerdere vellen op een ondergrond en brengt een laag waterverf aan, uitermate dun. Pas als de laag droog is, kun je een volgende penseelstreek doen. Je kunt het best meerdere werken gelijktijdig onder handen nemen, dat houd je bezig.

Dat leek me wel wat, zo te leven als een aquarelschilder. Je zet een project in de wereld en lanterwacht op respons eer je volgende pijlen kunt afschieten. En ondertussen vermaak je je met ander nuttigs en leuks.

De kunst van het lanterfanteren

Ik herinner me de vader van een kennis, iemand geboren ergens in de crisistijd voor de tweede wereldoorlog. Deze vader verdroeg het niet als zijn zoon zat te lanterfanten en riep dan soms in wanhoop: ‘loop voor mijn part heen en weer, maar doe alsjeblieft wat!’.

En ik herinner me mijn eigen moeders wijsheid: zeuren of huilen van kinderen moest je afleiden. Je mocht geen nare emoties hebben of in ieder geval er een ander niet mee vermoeien. Het alternatief was laten huilen, goed voor de longetjes van baby ‘s, werd toen gedacht. Ik verdenk onze westerse mentaliteit van de oorsprong van adhd, autisme en verwante etiketten.

Wachten is een kunst. Geduld, vertrouwen en rust komen op de proppen wil je je tijd verduren op een gezonde en effectieve manier.
De kunst van het laten, amuseert me momenteel. Bewust streep ik ‘puzzelen’ door, ik corrigeer mij met een hogere trap van ‘laten’. Nee geen loslaten, dat kost moeite. En dat heb ik te laten.

Op enig moment val ik samen met de tijd. Er is immers geen tijd? Wie zei ook alweer: jullie Hollanders hebben een horloge en wij hebben de tijd?

Wu Wei

Ik kan nu ik op middelbare leeftijd ben aangekomen, zoiets gaat min of meer vanzelf, zien hoe ongedurig mijn vuur en hoe onbeteugeld mijn passie voor leven was. Ik kom van ver en heb relatieve meters gemaakt. Nu ik meer het voordeel van tijd versta, kan ik het voor mij laten werken. Het raakt aan de Chinese wijsheid: Wu wei, wat staat voor ‘doen door niet doen’.

Het staat ook voor genieten van het bestaan zoals het zich nu aandient. Daar dankbaar voor te zijn. De vreugde van leven te omarmen in alle kracht van haar eenvoud. Vanuit een onthecht afstandje zien dat je tegelijk zowel radar als de motor kunt zijn. Het buigen voor de grootsheid van het leven en daarin mijn plek te weten. Ook mijn eigen grootsheid omarmen.

Het houdt me ook bezig hoe het is als je van de andere kant komt, hoe je vanuit een aard van stilstand en kalm aan dan breekt het lijntje niet, jezelf tot bewegen brengt. Er zijn er die daar meerdere levens voor nodig hebben.  Hoe vruchtbaar het is als vanaf de andere kant pit indaalt, hoe verrijkend en verdiepend dat voor deze aard is. Het bruisende leven dat vanuit rust vorm krijgt. Hoe dan ook, je komt jezelf tegen totdat je samenvalt met wie je ten diepste bent. De aquarelschilder en het schilderij tegelijk.