It takes one to tango

Ik leer tango dansen en dat gaat over meer dan voetenwerk. It takes two to tango, maar het beste stuur heb je op je eigen aandeel hierin. Het is een intieme aangelegenheid om in close embrace afgestemd tot een vloeiend geheel te komen. Het gaat over de balans en het samenspel tussen man en vrouw. Idealiter neme men daarvoor 2 evenwichtige mensen, die beiden het klappen van de zweep van het leven kennen en we spreken af wie de leider is (meestal een man) en wie de volger (meestal een vrouw). Ben je wat gevorderd in het leven en de dans, dan weet je dat die verdeling in de praktijk omdraait. De volger bepaalt het tempo en de kwaliteit, de leider houdt rekening met de mogelijkheden en beperkingen van zijn danspartner en het kost hem geen moeite omdat hij afgestemd is, sterker nog hij is vertederd en geraakt omdat hij zich verbindt. Hij faciliteert zijn partner om mooi te dansen ; in Argentinie, het land waar de tango is geboren, in een cultuur van arme havenarbeiders, pronken de mannen zo met hun vrouwen. Mannen en vrouwen sterken zo elkaar in hun rol en sekse. De praktijk van de beginner is weerbarstiger dan dit mooie ideaal.

Het overlevingsmechanisme van ieder mens waarmee we ons lijf zeker stellen bij gevaar of ander zwaar ongemak, is individueel bepaald en gaat een leven lang mee. In noodsituaties verrekte handig maar meestal zijn we zo geprogrammeerd dat elke verandering of spanning als noodsituatie wordt aangemerkt en voor de veiligheid van onszelf ook als zodanig wordt behandeld. Onze primaire reactie zit ingebakken en is niet altijd effectief. Het maakt dat we eenmaal bewust van ons overlevingsmechanisme, elke keer opnieuw de reis langs het ravijn hebben te maken om verder te gaan en onszelf een nieuwe ervaring te gunnen. Uit de comfortzone van hoe je altijd gewend bent te doen en dat is spannend want je voelt je kwetsbaar. Jezelf gerust stellen en je een secundaire reactie gunnen, zodat je je handelingsrepertoire verrijkt en je bewustzijn laat groeien.

In mijn geval betekent het bij het leerproces dat de tango mij biedt, dat ik me als vrouw getriggerd voel op het vlak van vertrouwen en overgave. Ik heb mijn eigen centrum op te zoeken en alleen vanuit die kracht kan ik de verbinding aan gaan. Het vertrouwen in mijzelf vinden en van daaruit luisteren naar de dans, de impuls van de leider volgend. Niet meer en niet minder. Elke keer weer, een leven lang deze les ter harte nemen. Een levensthema in de dans tussen autonome eigenheid en de verbinding met de ander.