Brief aan Corrie: Flirt jij wel eens zakelijk?
Groningen, 26 januari 2014
Beste Corrie,
Wat leuk dat jij de eerste was die reageerde op mijn impulsieve post op LinkedIn, mijn reactie op de oproep van Kees Schuyt, emeritus hoogleraar Sociologie om ons te blijven bekwamen in moed door wekelijks een brief te schrijven aan iemand die een hart onder de riem zou kunnen gebruiken.
Omdat jij niet in mijn netwerk hoorde, ken ik je niet. Ik weet alleen wie onze gezamenlijke link was via wie jij reageerde op mijn post. En dat je de eerste was, met na jou vlot 2 anderen waarna ik aan de rem trok, met als beweegreden dat ik eerst maar eens wilde kijken hoe het schrijven mij zal vergaan. Stel dat ik geen letter op papier zou krijgen, hoogmoed die voor de val komt!
Je bent een vrouw en nadat ik zojuist opnieuw de gedachten van Kees Schuyt in zijn artikel in Trouw gisteren, tot mij nam, besloot ik om dit het onderwerp van mijn brief te laten zijn. Hoewel Kees in zijn voorbeelden van heldenmoed in oorlogstijd, ook vrouwen noemt, ontbreken deze in het lijstje van grootste mensen gedurende vredestijd. Niets ten nadele van Gandhi, Martin Luther King en Mandela, grootse mannen zijn het, die met recht eer verdienen.
Hoe zit dat dan met ons vrouwen, met jou persoonlijk? Ik lees in de aanbevelingen op jouw LI-profiel roem over jouw emphatisch vermogen en je grote betrokkenheid en ook noemt iemand jouw vrolijke lach en ja dat laatste lees ik ook van je foto. Typisch vrouwelijke eigenschappen, ik vind ze mooi en wat mij betreft mag je ze omarmen. Er was een tijd dat ik daar wat anders tegen aankeek, meer in het kielzog van de emancipatiegolf van de zeventiger en tachtiger jaren waarin vrouwen ruw hun recht tot gelijkwaardigheid opeisten en op de barricaden gingen voor meer bewijzen in de samenleving daartoe. Strijd tegen het glazen plafond en eisen voor voorkeursbehandelingen, hoe stond jij daar in indertijd? Ik was het eens met de strijd maar wilde zelf in selecties gekozen worden als de beste kandidaat en niet als de beste vrouw.
Ik ben wel blij met de herwaardering van onze vrouwelijkheid, die we in onze tijd lijken te hebben gevonden. Daar hebben we die polariteit van toen, als voorloper voor nodig gehad naar mijn opvatting. Hoewel ik er nu op terug kijk als ‘teveel onze animus aansprekend’, teveel onze mannelijke kant naar voren schuivend en teveel verloochening van onze vrouwelijkheid. Niet dat we nu meer kansen krijgen in de samenleving, zeker in deze tijd van economische recessie en een spoeling die dun is, wordt weer pijnlijk duidelijk dat werkgevers het houden bij een traditionele kijk en voorkeur hebben voor de witte hetero-man tussen de 30 en de 45 jaar.
Ik ben er blij om omdat we beter bij onszelf kunnen zijn, kunnen zijn wie we in essentie zijn: Vrouw met vrouwelijke waarden en kwaliteiten van waaruit we mannelijke kwaliteiten kunnen
integreren. Wie immers haar identiteit kent, kent de ander beter en kan een duidelijker verbinding leggen. Wist je trouwens dat onze mannelijke kant de aantrekkelijkheid bepaalt voor het andere geslacht en dat geldt vice versa voor de vrouwelijke kant van mannen. Leerde ik van een sjamaan en van Jung. Flirt jij wel eens zakelijk?
Kom ik op de vervrouwelijking van onze samenleving, het vrouwelijk leiderschap dat we nodig hebben om de nieuwe economische vraagstukken aan te kunnen. Mannen die hun anima mogen aanspreken, dat zullen andere mannen mogen worden dan de meer narcistisch getinte mannen aan de top van nu. Het gaat om altruisme en belangeloze inzet voor het grote geheel. Dat zijn eigenschappen die we onder de feminine noemer scharen. Als coach en docent en zeker in de hoedanigheid van je taak in de stuurgroep voor het samenwerkingsproces van organisaties die ik verder niet ken, zul je dat wellicht herkennen als van belang. Ken je persoonlijk ook de momenten waarop je denkt: Slik ik dit of spreek ik mijn vuur en moed aan en zeg ik wat ik denk. Is dat dan een emotionele respons of ga je bij jezelf te rade of het hier gaat om ego of om de zuiverheid van het belang van allen.
Waarmee ik wil zeggen dat geen mens van nature puur goed is, het gaat niet om mannen of vrouwen. Het gaat om mensen, mannen en vrouwen die bewust hun schaduwzijde in de ogen kijken en daaruit lering trekken en hun keuzes maken. De rimpels in je gezicht en de geheelde scheuren in je hart als trofeeen
koesterend, van die weg. Herken je dat Corrie? Hoe heeft het leven jou je schaduwzijde laten zien? Hoe sta je daar nu in en hoe hebben jouw ervaringen je gerijpt tot de vrouw die je nu bent? Aan je lach af te leiden, verwachting ik dat je humor je geholpen heeft. Humor is een fijne metgezel, het verbindt je met je geest en een groter bewustzijn en het brengt relativering waardoor er in het ruimere perspectief nieuwe horizon kan ontstaan. Hoewel niemand wacht op tegenslag en pijn, brengen deze schaduwkanten van het leven ons tot verdieping van onszelf. Koester jij je rimpels als trofee van werkelijk leven?
Naast dat we beiden vrouw zijn, hebben we nog een belangrijke overeenkomst, we zijn beiden fan van veranderen. Dat zegt mij dat je niet bij de pakken neer zit, dat je telkens weer gedreven wordt tot het vinden van kiemen van een nieuwe orde, een inspirerende horizon. Waar haal je die drive vandaan? De levenslust die hiervoor nodig is, is goud andere vrouw!
Hoe dan ook Corrie, deze brief die ik tik op zondagmorgen terwijl de witte sneeuw neerdwarrelt vanuit de volle grijze lucht op mijn tuin en de daken van de stad, komt ten einde. Je mocht het spits afbijten. Ik vond het bijzonder om me te verbinden aan een vreemde vrouw en heb je beter leren kennen daardoor. Ik zie uit naar het kopje koffie dat we elkaar hebben beloofd.
Fijne zondag en hartelijke groet,
Hillie Schotanus
PS de handgeschreven brief waar Kees zijn voorkeur naar uit gaat, heb ik laten varen, ik heb een doktershandschrift.